தர்புகா சிவா

கதவ தொறந்த பழைய உலகம்…
பரிச புடிக்க பொய்யாக பழகும்…
பொறுத்து போக சொல்லும் ஒரு குழுமம்…
எதிர்த்து போனாதான் பொறக்கும் மறு உலகம்…

நான் பிழைப்பேனோ…
மூச்சு வாங்குதே…
நூறையும் தாண்டி…
காய்ச்சல் ஏறுதே…

வீழாதே மனமே என் மனமே…
எனை நீங்காதே கணமே…
உயரத்தில் எனை நீ ஏற்றினாய்…
வானிலே நான் போகயில்…
மேகமாய் வாழ்கயில்…
உடைந்தே விழி துளியாய்…

எதுவரை போகலாம் என்று…
நீ சொல்லவேண்டும்…
என்றுதான் விடாமல் கேட்கிறேன்…

நெடுநாள் முன் நின்ற பாட்டு ஒன்று…
அதுவாக தொடர்கின்றதா…
பல ஆண்டாய் எண்ணெயில்லா தீபங்கள்…
தானாக சுடர் கொண்டதா…